ProZ.com translation contests »
25th translation contest: "Alien first impressions" » English to Greek » Entry by rokotas


Source text in English

Translation by rokotas (#31067)

Imagine dining in a European capital where you do not know the local language. The waiter speaks little English, but by hook or by crook you manage to order something on the menu that you recognise, eat and pay for. Now picture instead that, after a hike goes wrong, you emerge, starving, in an Amazonian village. The people there have no idea what to make of you. You mime chewing sounds, which they mistake for your primitive tongue. When you raise your hands to signify surrender, they think you are launching an attack.

Communicating without a shared context is hard. For example, radioactive sites must be left undisturbed for tens of thousands of years; yet, given that the English of just 1,000 years ago is now unintelligible to most of its modern speakers, agencies have struggled to create warnings to accompany nuclear waste. Committees responsible for doing so have come up with everything from towering concrete spikes, to Edvard Munch’s “The Scream”, to plants genetically modified to turn an alarming blue. None is guaranteed to be future-proof.

Some of the same people who worked on these waste-site messages have also been part of an even bigger challenge: communicating with extraterrestrial life. This is the subject of “Extraterrestrial Languages”, a new book by Daniel Oberhaus, a journalist at Wired.

Nothing is known about how extraterrestrials might take in information. A pair of plaques sent in the early 1970s with Pioneer 10 and 11, two spacecraft, show nude human beings and a rough map to find Earth—rudimentary stuff, but even that assumes aliens can see. Since such craft have no more than an infinitesimal chance of being found, radio broadcasts from Earth, travelling at the speed of light, are more likely to make contact. But just as a terrestrial radio must be tuned to the right frequency, so must the interstellar kind. How would aliens happen upon the correct one? The Pioneer plaque gives a hint in the form of a basic diagram of a hydrogen atom, the magnetic polarity of which flips at regular intervals, with a frequency of 1,420MHz. Since hydrogen is the most abundant element in the universe, the hope is that this sketch might act as a sort of telephone number.
Φανταστείτε ότι τρώτε σε μια Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, όπου δεν μιλάτε την τοπική γλώσσα. Ο σερβιτόρος μιλάει λίγα Ελληνικά, αλλά με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο κατορθώνετε να παραγγείλετε κάτι που αναγνωρίζετε στο μενού, το τρώτε και το πληρώνετε. Φανταστείτε τώρα, αντιθέτως, ότι μετά από έναν περίπατο που πήγε στραβά, εμφανίζεστε, ψόφιος από την πείνα, σ’ ένα χωριό του Αμαζονίου. Οι άνθρωποι εκεί δεν έχουν ιδέα τι να σας κάνουν. Μιμείστε ήχους μασήματος, τους οποίους αυτοί κατά λάθος αντιλαμβάνονται ως την πρωτόγονη γλώσσα σας. Όταν σηκώνετε τα χέρια για να δείξετε ότι παραδίδεστε, αυτοί νομίζουν ότι ετοιμάζεστε να τους επιτεθείτε.

Η επικοινωνία χωρίς ένα συμφωνημένο κοινό πλαίσιο είναι δύσκολη. Για παράδειγμα, οι ραδιενεργές τοποθεσίες πρέπει να παραμείνουν απείραχτες για πολλές δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Όμως, δεδομένου ότι τα Αγγλικά που μιλιόντουσαν μόλις πριν από 1.000 χρόνια δεν είναι σήμερα κατανοητά από τους περισσότερους σύγχρονους αγγλόφωνους, διάφοροι οργανισμοί αγωνίστηκαν να δημιουργήσουν προειδοποιητικά σήματα που συνοδεύουν τα ραδιενεργά απόβλητα. Οι επιτροπές που είναι υπεύθυνες γι’ αυτό έχουν σκαρφιστεί τα πάντα, από τεράστιες κολώνες από μπετόν και την «Κραυγή» του Έντβαρτ Μουνκ, μέχρι φυτά γενετικά τροποποιημένα ώστε να παίρνουν ένα τρομακτικό μπλε χρώμα. Τίποτε όμως απ’ αυτά δεν είναι εγγυημένα ανθεκτικό στο μέλλον.

Μερικοί από τους ίδιους αυτούς ανθρώπους που έχουν εργαστεί πάνω στα μηνύματα χώρων αποβλήτων έχουν επίσης λάβει μέρος σε μια ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση: την επικοινωνία με τα εξωγήινα όντα. Αυτό είναι το θέμα του «Εξωγήινες Γλώσσες», ένα νέο βιβλίο του Ντάνιελ Όμπερχαους, δημοσιογράφου του Γουάιρντ.

Τίποτα δεν είναι γνωστό για το πώς οι εξωγήινοι θα μπορούσαν να προσλαμβάνουν πληροφορίες. Δύο πλάκες που έχουν σταλεί στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 με τα Παϊονίρ 10 και 11, δύο διαστημόπλοια, δείχνουν γυμνά ανθρώπινα όντα και έναν στοιχειώδη χάρτη για την εύρεση της Γης – στοιχειώδη πράγματα, αλλά και αυτό ακόμη προϋποθέτει ότι οι εξωγήινοι βλέπουν. Αφού τα διαστημόπλοια αυτά δεν έχουν παρά απειροελάχιστες πιθανότητες να βρεθούν, ασύρματες εκπομπές από τη Γη, που ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός, είναι πιο πιθανό να δημιουργήσουν κάποια επαφή. Όπως όμως το γήινο ραδιόφωνο πρέπει να συντονισθεί στη σωστή συχνότητα, έτσι και το διαστημικό πρέπει να συντονισθεί. Πώς θα πέσουν οι εξωγήινοι στη σωστή συχνότητα; Η πλάκα του Παϊονίρ δίνει μια υπόδειξη με τη μορφή ενός βασικού διαγράμματος του ατόμου του υδρογόνου, του οποίου η μαγνητική πολικότητα αντιστρέφεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, με μια συχνότητα 1.420MHz. Αφού το υδρογόνο είναι το πλέον διαδεδομένο στοιχείο στο σύμπαν, υπάρχει ελπίδα ότι αυτό το σκίτσο μπορεί να λειτουργήσει ως ένα είδος τηλεφωνικού αριθμού.


Discuss this entry