ProZ.com translation contests »
7th ProZ.com Translation Contest: "Sports" » English to Albanian » Entry by Shaban Bejtullahi

Source text in English

Translation by Shaban Bejtullahi (#6097)

Winters used to be cold in England. We, my parents especially, spent them watching the wrestling. The wrestling they watched on their black-and-white television sets on Saturday afternoons represented a brief intrusion of life and colour in their otherwise monochrome lives. Their work overalls were faded, the sofa cover—unchanged for years—was faded, their memories of the people they had been before coming to England were fading too. My parents, their whole generation, treadmilled away the best years of their lives toiling in factories for shoddy paypackets. A life of drudgery, of deformed spines, of chronic arthritis, of severed hands. They bit their lips and put up with the pain. They had no option but to. In their minds they tried to switch off—to ignore the slights of co-workers, not to bridle against the glib cackling of foremen, and, in the case of Indian women, not to fret when they were slapped about by their husbands. Put up with the pain, they told themselves, deal with the pain—the shooting pains up the arms, the corroded hip joints, the back seizures from leaning over sewing machines for too many years, the callused knuckles from handwashing clothes, the rheumy knees from scrubbing the kitchen floor with their husbands' used underpants.

When my parents sat down to watch the wrestling on Saturday afternoons, milky cardamon tea in hand, they wanted to be enter­tained, they wanted a laugh. But they also wanted the good guy, just for once, to triumph over the bad guy. They wanted the swaggering, braying bully to get his come-uppance. They prayed for the nice guy, lying there on the canvas, trapped in a double-finger interlock or clutching his kidneys in agony, not to submit. If only he could hold out just a bit longer, bear the pain, last the course. If only he did these things, chances were, wrestling being what it was, that he would triumph. It was only a qualified victory, however. You'd see the winner, exhausted, barely able to wave to the crowd. The triumph was mainly one of survival.
Dimrat ishin të ftohtë në Angli. Ne, në veçanti prindërit e mi, i kalonim ata duke shikuar mundjen. Mundjen që ata shikonin në televizorët e tyre bardhë e zi të shtunave pasdite pasqyronte ikjen për pak kohë nga monotonia e jetës së përditshme, përndryshe njëngjyrëshe. Rrobave të tyre të punës u kishte dalë boja, mbulesa e divanit – e pandërruar vite me radhë – kishte humbur bojën, kujtimet e tyre për atë se çfarë njerëz kishin qenë para se të vinin në Angli gjithashtu po veniteshin. Prindërit e mi, brezi i tyre i tërë, kaluan vitet më të mira të jetës me punë të mundimshme nëpër fabrika për paga të ulëta. Një jetë angarie, kurrizesh të deformuar, artriti kronik, duarsh të vrazhda. Ata kafshonin buzët dhe duronin dhimbjen. Nuk kishin alternativë tjetër veçse të. Në mendjet e tyre ata mundoheshin të sillnin diçka tjetër – të injoronin mospërfilljet e bashkëpunëtorëve, jo t’u kundërviheshin llomotitjeve të lehta të kryepunëtorëve, dhe, në rast të grave indiane, të mos zemëroheshin kur ato hanin shuplaka nga burrat e tyre. Duroni dhimbjen, i thoshin vetes, merruni me të – dhimbjet e thekshme nëpër krahë, nyjat e gërryera në ije, bllokimet e kurrizit nga përkulja mbi makinat qepëse për shumë vite me radhë, grushtet e rrudhosur nga larja e rrobave me duar, gjunjët e ftohur duke pastruar dyshemenë e kuzhinës me të linjtat e vjetruara të burrave të tyre.

Kur prindërit e mi uleshin për të shikuar mundjen të shtunave pasdreke, me çajin e bardhë kardamon në duar, ata donin të argëtoheshin, donin të qeshnin. Por ata gjithashtu donin më i miri, të triumfonte mbi të keqin, vetëm njëherë. Donin që mburracaku, kokorroçi ulëritës të merrte ndëshkimin. Ata luteshin për djaloshin e sjellshëm, shtrirë në atë skenë, i kurthuar plotësisht në duel ose duke shtrënguar veshkat në agoni, për të mos u nënshtruar. Vetëm sikur të mund të mbahej edhe për pak kohë, të duronte dhimbjen, ta çonte deri në fund. Vetëm po t’i bënte këto gjëra, me atë çfarë ishte mundja, gjasat ishin që ai të triumfonte. Megjithëse, ishte vetëm fitore e kualifikuar. Do të shihje fituesin, të rraskapitur, që mezi e përshëndet turmën me dorë. Triumfi ishte kryesisht ai i të mbijetuarit.